Bielactwo u dzieci
Bielactwo nabyte u dzieci jest częstą, nabytą, idiopatyczną chorobą skóry. Charakteryzuje się ostro odgraniczonymi, odbarwionymi plamami różnego kształtu i wielkości, bez zaniku i bez cech zapalnych. Spowodowane jest utratą lub uszkodzeniem struktury melanocytów /komórek barwnikowych/ naskórka.
Zmiany lokalizują się najczęściej na twarzy /w obrębie otworów naturalnych-ust, nosa, oczu/, w odsiebnych częściach kończyn/ skóra okolic grzbietów rąk, kostek bocznych i grzbietów stóp/, skórze okolic bioder i okolicy narządów płciowych.
Choroba może wystąpić w każdym wieku, jednak w połowie przypadków zaczyna się przed 14 rokiem życia i częściej występuje u dziewczynek.
Przyczyny bielactwa nadal nie są do końca poznane. Istnieje kilka teorii, w tym autoimmunologiczna / współistnienie z innymi chorobami autoimmunologicznymi /, neurogenna , autocytotoksyczna, genetyczna i biochemiczna.
Wyodrębniono dwa główne typy bielactwa-segmentowy i niesegmentowy. Typ segmentowy występuje częściej u dzieci, charakteryzuje się nagłym początkiem ale w miarę stabilnym przebiegiem. Zwykle są to zmiany jednostronne.
Typ niesegmentowy zwykle dotyczy dorosłych i występuje częściej. Zmiany skórne mogą występować w dowolnym miejscu na skórze, na błonach śluzowych i włosach.
U dzieci częściej obserwuje się objaw Koebnera /występowanie nowych zmian w miejscu urazów, otarć / i znamiona Suttona/ znamiona barwnikowe z biała obwódką na obwodzie/, które mogą być początkiem bielactwa niesegmentarnego.
Bielactwo nabyte trzeba różnicować z innymi chorobami skóry przebiegającymi z hipopigmentacją, takimi jak: łupież pstry, odbarwienia pozapalne /łuszczyca, atopowe zapalenie skóry/, wrodzone lub uwarunkowane genetycznie odbarwienia, odbarwienia towarzyszące nowotworom/np. czerniakowi/.
Zmiany skórne bielacze u dzieci są często powodem lęku i depresji, dlatego należy zrobić wszystko aby zatrzymać postęp choroby i spowodować repigmentację powstałych zmian.
Wśród metod leczniczych wyróżnia się miejscowe / glikokortykosteroidy, inhibitory kalcyneuryny/, fototerapię /UVB 311 , PUVA , PUVA -bath, PUVA-sol, UVA/ i metody chirurgiczne /przeszczepy melanocytów/.
Leczenie dzieci jest trudne ze względu na ograniczone metody terapeutyczne, powinno się cechować wysoką skutecznością i małymi skutkami ubocznymi.