Łuszczyca dziecięca
Łuszczyca dziecięca – częstość występowania u dzieci, różnice w obrazie klinicznym i przebiegu
Łuszczyca dziecięca jest chorobą przewlekłą, niezakaźną, zapalną, o złożonej patogenezie, ze zwiększoną proliferacją i nieprawidłowym różnicowaniem komórek naskórka. Występuje u około 2%-3% wszystkich ludzi.
Na skórze stwierdza się wykwity rumieniowo – grudkowe, pokryte często srebrzystoszarą łuską, ustępujące bez pozostawienia śladu. Często zmiany zajmują okolicę skóry twarzy, uszu, okolice zgięciowe, wyprostnych powierzchni łokci, kolan, skórę owłosioną głowy, okolicę krzyżową i pośladkową. W okresie niemowlęcym łuszczyca zajmując okolicę pieluszkową imituje pieluszkowe zapalenie skóry. Poza tym łuszczyca może wystąpić wszędzie na skórze, zajmuje też płytki paznokciowe i stawy /łuszczyca stawowa/.
Łuszczyca u dzieci występuje częściej u dziewczynek niż u chłopców, a jej częstość występowania zwiększa się wraz z wiekiem dziecka.
W okresie do 2 roku dziecka obserwowano początek łuszczycy u 2% dzieci, a w około 30% przypadków łuszczyca zaczyna się przed 15 rokiem życia pacjenta. Stanowi ona około 4% wszystkich chorób skóry do 16 roku życia dzieci.
Jakość życia u dzieci jest znacznie obniżona. Dzieci podobnie jak dorośli są także narażone na współwystępowanie innych schorzeń jak: hiperlipidemia, nadciśnienie tętnicze, otyłość, cukrzyca, zapalenia jelit.
Wczesne występowanie zmian jest niekorzystnym objawem prognostycznym. Może poprzedzać uporczywy przebieg choroby a także występowanie ciężkich jej odmian jak erytrodermia łuszczycowa, łuszczyca stawowa lub krostkowa.
Ryzyko zachorowania na łuszczycę wynosi 50-70% jeśli oboje rodzice są chorzy, 10-20% jeśli jedno z rodziców jest chore i do 2% dzieci jeśli w rodzinie nie stwierdza się łuszczycy.
Na skórze widoczna są najczęściej grudki typu kropelkowatego, puncikowatego, pieniążkowatego i wykwity plackowate . Zmiany występują głównie po przebytych infekcjach bakteryjnych i wirusowych takich jak: zapalenie ucha, gardła, zatok, zapalenie oskrzeli, ospa wietrzna i innych.
Charakterystyczne wykwity są dobrze odgraniczone od otoczenia, rumieniowo-wysiękowe, swędzące, symetryczne. Często nie stwierdza się na ich powierzchni charakterystycznej łuski, są mniejsze, cieńsze. Częściej niż u dorosłych łuszczycy towarzyszy świąd i występuje objaw Koebnera. U małych dzieci czasami konieczne jest badanie histopatologiczne w celu ustalenia odpowiedniego rozpoznania, ale należy pamiętać, że może być ono niediagnostyczne.
Łuszczycę wieku dziecięcego mogą przypominać zmiany w przebiegu atopowego zapalenia skóry, łojotokowego zapalenia skóry, pieluszkowego zapalenia skóry, wyprysku, wyprzenia drożdżakowego, bakteryjnego i mechanicznego.
Różne czynniki prowokują wystąpienie zmian łuszczycowych. Ogólnie możemy je podzielić na wewnątrzpochodne/infekcje, stres, niektóre leki, próchnica zębów, robaczyce, dieta, nałogi / i zewnątrzpochodne /otarcia naskórka, tatuaże, szczepienia, oparzenia, ukłucia owadów, promieniowanie UV, leki stosowane miejscowo i inne/.
U dzieci wysiewy zmian występują najczęściej wiosną i jesienią ze względu na zwiększoną liczbę infekcji, zwłaszcza górnych dróg oddechowych. Szczególną uwagę należy zwrócić na leczenie próchnicy u dzieci oraz diagnostykę i leczenie chorób infekcyjnych, wpływ stresu psychicznego i urazów mechanicznych.
Łuszczyca dziecięca ma często przebieg łagodny, gdzie wystarcza leczenie zewnętrzne/emolienty, leki złuszczające, redukujące,naświetlania UVB 311/. W ciężkich przypadkach wskazana jest terapia ogólna. Lekami stosowanymi do leczenia u dzieci są acytretyna, metotreksat, cyklosporyna A, etanercept.
Leczenie łuszczycy u dzieci wymaga indywidualnego podejścia do każdego pacjenta, edukacji pacjenta i rodziny oraz wsparcia psychicznego .